Αν ήμουν πανεπιστημιακός συνδικαλιστής

Να ΄μαστε πάλι εδώ. Στους δρόμους. Αγωνιστικά. Για να μη περάσουν οι περικοπές στα ειδικά μισθολόγια. Να μη μειωθούν κι’ άλλο οι μισθοί των πανεπιστημιακών δασκάλων. Πως είναι δυνατόν πρωτοβάθμιος πανεπιστημιακός καθηγητής με χρόνια σπουδών, με μεταπτυχιακά, με ντοκτορά, με βουνά δημοσιεύσεων, με ατέλειωτα νυχτοξημερώματα στην έρευνα να αμείβεται με 1.800 ευρώ το μήνα; Να το casus belli για την ΠΟΣΔΕΠ (τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των πανεπιστημιακών δασκάλων). Στους δρόμους λοιπόν. Αν όχι τώρα, πότε;

Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων των πανεπιστημιακών δασκάλων που έχουν και μια δεύτερη απασχόληση. Ζω από το μισθό μου και μόνο και με την νέα περικοπή αμφιβάλω αν θα μπορώ να πληρώνω τη δόση του δανείου μου για το σπίτι. Όμως διαφωνώ πλήρως με τους συνδικαλιστές συναδέλφους μου. Γιατί; Γιατί είναι αργά για δάκρυα. Γιατί είναι προς λάθος κατεύθυνση οι αγώνες. Θα προσπαθήσω να το αποδείξω, σημειώνοντας δίκην παραδείγματος κάποιους συνδικαλιστικούς αγώνες που εγώ θα πρότεινα:

Αν ήμουν λοιπόν συνδικαλιστής, θα καλούσα τους συναδέλφους μου σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις (ενδεχομένως και απεργία) για να  εξαναγκάσουμε την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να καταργήσει άμεσα άχρηστα  Πανεπιστήμια και ΤΕΙ που φύτρωσαν χωρίς καμιά προοπτική σε όλη την Ελλάδα. Να τα ΚΑΤΑΡΓΉΣΕΙ, όχι να τα συγχωνεύσει….

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να αγωνιστούμε (π.χ. ακυρώνοντας οποιαδήποτε συμμετοχή μας σε επιτροπές του Δημοσίου) για να περιορίσει άμεσα τον αριθμό των εισαγομένων στα πανεπιστήμια, γιατί σε τούτο τον τόπο που γεννήθηκε ο ορθός λόγος, δεν μπορεί, στην ευχή, από τους 90.000 απόφοιτους του Λυκείου οι 80.000 να εισέρχονται σε ανώτατες πανεπιστημιακές και τεχνολογικές σχολές και μάλιστα και με βαθμό κάτω του 10. Δεν χρειάζεται κανέναν υδραυλικό τούτη η έρμη η πατρίδα; Μόνο …  γιατρούς και κοινωνικούς ανθρωπολόγους χρειάζεται; (Μην αυταπατάστε:  πληθωρισμό πτυχίων έχουμε και όχι γνώσης).

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να καταγγείλουμε όλες εκείνες τις άθλιες πρακτικές των προκηρύξεων με τις οποίες ενώ είχαμε μια θέση για προκήρυξη, προσλαμβάναμε πρώτα τον εξωτερικό υποψήφιο (απίστευτο τρικ) και στη συνέχεια (με κάποια καθυστέρηση βέβαια για τον δυστυχή) και τον εσωτερικό υποψήφιο με τη διαδικασία της εξέλιξης. Έτσι ενώ δικαιούμασταν μια θέση στο τέλος βρισκόμαστε με δυο. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια ….

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να καταγγείλουμε (και ενδεχομένως με άρνηση παροχής εργασίας μας), την εμετική δοσοληψία μεταξύ πανεπιστημιακών αρχών διοίκησης και των φοιτητικών παρατάξεων. Να καταγγείλουμε επώνυμα το συνάδελφο καθηγητή και τον  φοιτητοπατέρα,  που ενώ ο δεύτερος έβριζε χυδαία τον πρώτο,  μετά από λίγο, σαν να μη συνέβη τίποτα  και οι δυο «σαν τα φιλαράκια τα καλά», αγωνίζονταν για την εκλογή του πρώτου στην πρυτανική καρέκλα.

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να καταγγείλουμε επώνυμα τον πονηρό ομότεχνό μας,  ο οποίος επειδή εντρύφησε ενδελεχώς  στις τοπικές φορεσιές της περιοχής του Σουλίου την προεπαναστατική περίοδο, απαιτεί τώρα το πόνημά του να μοιραστεί ως σύγγραμμα στους φοιτητές του.  Να καταγγείλουμε εκείνον τον πονηρό συνάδελφό μας που λαϊκίζοντας όπως ο χειρότερος πολιτευτής βάζει «αβλεπί» πέντε για να «περάσουν τα παιδιά»! (Δείτε σας παρακαλώ το ποσοστό επιτυχίας στα μαθήματα πανεπιστημιακών δασκάλων που είναι σήμερα βουλευτές στη Βουλή των Ελλήνων….).

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να υποδείξουμε τόσο στον υπουργό Παιδείας όσο και στον υπουργό οικονομικών, ότι η θέση του πανεπιστημιακού δασκάλου είναι στο αμφιθέατρο και στην έρευνα και όχι στο υπουργικό γραφείο. Δουλειά του πανεπιστημιακού καθηγητή είναι  να ελέγχει, ενδεχομένως να συμβουλεύει την εξουσία, όχι όμως να την υπηρετεί. Αν ο πανεπιστημιακός καθηγητής επιθυμεί κάτι τέτοιο οφείλει να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο. Και πανεπιστημιακός δάσκαλος και υπουργός είναι έννοιες ασύμβατες. Είδατε πουθενά στην Ευρώπη κυβέρνηση να αποτελείται από πανεπιστημιακούς καθηγητές; Αν η επιστήμη είναι η τέχνη του ορθού λόγου,  η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.  Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος κατά συνέπεια δεν έχει θέση εκεί. Είχε νομίζετε άδικο ο Bismark όταν είχε πει εκείνο το ανεπανάληπτο: Zwei Professoren Vaterland verloren;  (σε ελεύθερη μετάφραση: δυο καθηγητές σε κυβερνητικές θέσεις και η πατρίδα καταστράφηκε).

Αν λοιπόν ήμουν συνδικαλιστής θα καλούσα τους συναδέλφους μου αλλά και τους φοιτητές να κλείσουμε συμβολικά για μια μέρα τα πανεπιστήμια σε ένδειξη διαμαρτυρίας, γιατί ο για μια μέρα πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων διόρισε την κόρη του στη Βουλή βιάζοντας κάθε έννοια δεοντολογίας. (Τι παραλήρημα αλήθεια κι’ αυτό για την κορούλα του; Και εμείς πατεράδες είμαστε, αλλά   δεν προκαλούμε δημοσίως όταν διορίζουμε τις κόρες μας ως καθηγήτριες…).

Θα μπορούσα να συνεχίσω ατελεύτητα, αλλά ήδη ακούω τον αντίλογο του αναγνώστη: και γιατί, αγαπητέ μου, δεν το επιχειρείς; Όλα από καθέδρας; Η απάντηση είναι αυτονόητη: αν ήταν πλειοψηφούσα η άποψη που υποστηρίζεται εδώ, θα είχαμε φτάσει σ’ αυτήν την κατάντια; Θα τολμούσε υπουργός οικονομικών να επιτρέπει αμοιβή πρωτοβάθμιου πανεπιστημιακού καθηγητή μικρότερης εκείνης ενός υπαλλήλου της ΕΥΔΑΠ με απολυτήριο Λυκείου;